Dag 7 : Van Puenta la Reina naar Estella

Weer niet zo goed geslapen. Niet vanwege de kou maar vanwege het bed. De matras was in orde, maar ik zat voortdurend met mijn voeten tegen het ijzeren trapje van het stapelbed. Nochtans had ik de kamer voor mij alleen en dus ruimte genoeg. 
In de wandelgids las ik dat het vandaag een mooie tocht zou worden in een vlak heuvelland. Intussen ben ik er al achter gekomen hoe vlak, vlak is in Spaanse termen.
Ik verliet het stadje via de Puenta la Reina, brug van de koningin, gebouwd in de middeleeuwen op aandringen van Doña Major, weduwe van Sancho Garcés III, vandaar de plaatsnaam. Eerst liep het pad vrij vlak, naast de Rio Arga, heel rustig nu en in schril contrast met de bergrivier van enkele dagen voordien. Het was half 9 bij vertrek en de vogels floten hun mooiste lied. 
Na ongeveer een kwartiertje volgde al een eerste klim en bereikte ik even later het dorpje Mañeru. Zoals de voorgaande dagen was ook hier alles verlaten. Ik stapte verder lichtjes op en af maar zag in de verte al een volgende uitdaging,  Cirauqui hoog gelegen op een heuveltop. Het uitzicht deed denken aan de Provence. Ik dacht nog even wat te drinken voor de klim, maar merkte toen dat ik mijn waterflesjes in de auberge vergeten was. Gelukkig vond ik in Cirauqui onmiddellijk een kleine krantenwinkel om een nieuwe voorraad in te slaan. 
Net buiten het dorp ontmoette ik opnieuw 1 van de Spaanse pelgrims. Hij blijkt Ignatio te heten en zo oud als mijn oudste dochter. Zijn vriend Juan had problemen met de knie en is wat achterop geraakt. Vanaf dan stapte ik de rest van de dag in gezelschap van Ignatio, een leuke afwisseling. 
Het pad bleef voortdurend op en af gaan tussen akkers en wijngaarden. Na de brug over de Rio Salada en onder de autosnelweg te zijn gegaan, mochten we weer omhoog naar Lorca. De Rio Salada of zoute rivier zou die naam gekregen hebben omdat het water giftig was en elk paard in de Middeleeuwen doodde. Lorca heeft een mooi dorpsplein en in normale omstandigheden zouden we hier een pauze hebben ingelast op een terras. Het ging vanaf dan echt vlak verder naar Villatuerta en de vallei van de Rio Ega in. Een half uurtje later, 6.30u na vertrek en zo’n 23 km te hebben gestapt, bereikten we dan, ook weer licht steigend, het eindpunt : Estella, hier in Baskenland ook Lizarra genoemd.
                            Puenta la Reina
                                Zo vlak is vlak
                           zicht op Cirauqui
                 Op de brug over de Rio Salada
                In de verte de 1044m hoge Montejurra
                    Het oude stadsplein van Estella 
                     Mijn welverdiende pelgrimsmaaltijd




Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Dag 33 : Van Mélide naar Santa Irene

Afbeelding
Hoogzomer vandaag. Reeds vanaf ’s ochtends vroeg straalde de zon in al haar glorie. Dus korte broek en topje aan. Nog even vest erover voor een uurtje tot het voldoende warm was. In principe stond een tocht van meer dan 30 km op het programma. Ik had me echter al voorgenomen dit niet meer te doen. Ik heb gemerkt dat wanneer ik na 16 u nog onderweg ben, ik me serieus moet motiveren om nog te stappen. Mijn voeten beginnen dan pijn te doen en ik heb elastieken benen, waardoor ik de neiging krijg te struikelen. ’t Zal de vermoeidheid zijn. Dus ging de tocht niet naar Pedrouzo, maar tot Santa Irene, op de kop af 30 km. Onmiddellijk na Mélide ging het stijgen en dalen verder, weliswaar zonder al te steile stukken. Door het mooie weer, waren de panorama's buitengewoon, ook al wandelde ik veel door bossen. Het enige stuk dat enige inspanning vergde, was de afdaling naar de vallei van de Boente en dan weer omhoog naar Castañede. In de Middeleeuwen brachten pelgrims kalksteen vanuit Tricaste...
Meer lezen

Dag 31 : Van Morgade naar Ventas de Narón

Afbeelding
Vanmorgen eerst een taxi laten komen, die ons terugbracht naar het eindpunt van gisteren in Morgade. Het weer was prachtig. De zon scheen reeds volop en er hing wat mist tussen de heuvels. Ik had gisteren eerst het plan om door te stappen naar Mercadoiro. Vandaag bleek dat de afstand van Morgade naar Mercadoiro zo’n anderhalf uur in beslag nam. Doordat de weg voortdurend op en af ging, lag het tempo niet zo hoog. Daarbij heb ik de indruk gekregen dat ik sowieso wat trager stap dan 4 weken geleden. De vermoeidheid zal zeker een rol beginnen spelen. Tot aan het stadje Portomarin liet Gallicië zich opnieuw van haar mooiste kant zien. Omhoog en omlaag over veldweggetjes tussen weiden en door bossen stapte ik van het ene boerengehucht naar het andere.  Portomarin zag ik in het dal liggen. Via een heel steil rotspad daalde ik af naar de brug over de Rio Miño om de stad binnen te gaan. Intussen was het middag en kon ik genieten van een uitgebreide lunchpauze op een zonnig terras. Het oude...
Meer lezen

Dag 32 : Van Ventas de Narón naar Mélide

Afbeelding
Gallicië liet zich opnieuw zien van haar gekende kant : grijs en regenachtig. De kilometers slinken echter zienderogen, dus zoveel zal ik niet meer in de regen moeten lopen.😅 Vertrokken na een simpel ontbijt in de auberge. Ontbijten blijkt hier precies niet de gewoonte te zijn. Ik had echter al energie nodig, want de tocht begon onmiddellijk bergopwaarts. Over kleine veldwegen wandelde ik opnieuw van het ene kleine dorpje naar het andere. In feite zou ik een mooi uitzicht moeten hebben op de Sierra de Ligonde, maar de regen en de wolken ontnamen me het uitzicht.  Tegen de middag begon het stilaan op te klaren. Ik kwam aan in Palas de Rei, wat herinnerde aan het vorstelijk paleis dat er eens was. De stad stelt echter niets voor en verder leek het een rommelige boel. Even nadien kwam ik aan in een klein boerendorp waar een gezellige bar geopend was. Spijtig dat het nog steeds niet volledig droog was, anders had ik zeker op het gezellige terras gegeten met een mooi uitzicht. Vanaf da...
Meer lezen