Dag 22 : Van Léon naar Villavante
Opnieuw een mooie zomerse dag. Gisteren had ik het wat rustiger gehouden en dus zou ik vandaag wat meer kilometers doen. In principe zou de tocht gaan van Léon naar San Martin del Camino, een kleine 25 km. Het is echter anders uitgedraaid.
Eindelijk de stad achter mij laten
De bewoonde wereld komt opnieuw in zicht, evenals de bergen
Prachtig stenen mozaïek bij het binnenkomen van Villar de Mazarife
Ik had meer dan twee uur nodig om de stad en de randgemeenten uit te wandelen. Na het dorp Virgen del Camino lag de stad eindelijk achter mij. Nochtans was het nu op een zaterdagochtend erg rustig ; Léon was nog in slaap. Enkel een paar arbeiders waren aan het werk om de drukke straten en pleinen schoon te spuiten met water en javel. Ik had dit ook al opgemerkt in Pamplona. Schijnbaar willen ze op die manier de Covid-epidemie en de kans op besmetting beperken.
Virgen del Camino of "maagd van de weg" wordt in de streek nog erg vereerd. Ze zou de eerste keer verschenen zijn aan een herder in 1505. In het dorp staat een kerk gewijd aan haar, die pas van 1960 dateert, vernieuwd door een Dominicaans architect. Zoals de naam het zegt, is ze ook de beschermheilige van de Camino.
Het landschap na Léon zag er plots weer helemaal anders uit. Ik volgde op aanraden van een website over de Camino Frances, een variant die me verder weg voerde van de bewoning en meer door de natuur. Eerst wandelde ik door een golvend heidelandschap. Na enkele keren een heuveltje omhoog en enkele dorpjes voorbij, kwam ik terug op een hoogvlakte. Hier was het uitzicht weer eindeloos, met in de verte de bergen. Vlotjes bereikte ik het voorlaatste dorp van mijn tocht, Villar de Mazarife. Ik liep wat verder het dorp in om mijn middagpauze te kunnen nemen in een bar. En nadien liep het wat mis.
Ik zou na het dorp na ruim een uur op mijn bestemming moeten uitkomen ; San Martin del Camino. Ik volgde de gele pijltjes langs een rustige baan. Die baan was bijna kaarsrecht en er leek maar geen einde aan te komen. Toen ik eindelijk het kruispunt met de grote baan bereikte, bleek ik 3 km verder te zitten van San Martin. Ik besloot dan maar om de Camino te vervolgen naar het volgend dorp Villavante. Dit was ongeveer net zo ver als terugstappen naar San Martin.
Er stond intussen een stevige wind, maar dat zorgde voor enige afkoeling, aangezien er amper schaduw was.
Na nog eens zo’n half uur flink door te hebben gestapt, bereikte ik eindelijk Villavante. Ik was moe en had er geen idee meer van hoe ver ik gestapt had ; ik was intussen meer dan 8 uur onderweg.
In Villavante bleek alles gesloten te zijn. De moed zonk me in de schoenen. Na wat heen en weer gelopen te zijn in het lege dorp, zag ik een man een sigaret roken op zijn balkon. Ik sprak hem aan in het Engels en hij verwees me naar een soort hotel/vakantiewoning zo’n kilometer buiten het dorp.
Overgelukkig was ik, toen ik bij de woning aankwam en hartelijk werd ontvangen door de eigenares. Ze bood me onmiddellijk iets fris te drinken aan en maakte dan een kamer voor mij in orde. De woning bleek een oude molenaarswoning te zijn, gelegen aan een riviertje. Het was prachtig gerenoveerd. Om 19 u kreeg ik een uitgebreide maaltijd in de ruime eetkamer bij het haardvuur. Ik voelde me als een koningin, gezeten aan een rijkelijke dis. De eigenares vertelde me, nadat ik zei waar ik vertrokken was, dat ik een tocht van 33 km achter de rug had. Ik had me nochtans voorgenomen niet meer zo’n lange tocht te maken. Het lot heeft er echter anders over beslist. Maar toch is het weer goed gekomen.
Heuvelachtig heidelandschap
Nog eens eindeloos.....
Reacties
Een reactie posten