Camino Frances 2021

Hoogzomer vandaag. Reeds vanaf ’s ochtends vroeg straalde de zon in al haar glorie. Dus korte broek en topje aan. Nog even vest erover voor een uurtje tot het voldoende warm was. In principe stond een tocht van meer dan 30 km op het programma. Ik had me echter al voorgenomen dit niet meer te doen. Ik heb gemerkt dat wanneer ik na 16 u nog onderweg ben, ik me serieus moet motiveren om nog te stappen. Mijn voeten beginnen dan pijn te doen en ik heb elastieken benen, waardoor ik de neiging krijg te struikelen. ’t Zal de vermoeidheid zijn. Dus ging de tocht niet naar Pedrouzo, maar tot Santa Irene, op de kop af 30 km. Onmiddellijk na Mélide ging het stijgen en dalen verder, weliswaar zonder al te steile stukken. Door het mooie weer, waren de panorama's buitengewoon, ook al wandelde ik veel door bossen. Het enige stuk dat enige inspanning vergde, was de afdaling naar de vallei van de Boente en dan weer omhoog naar Castañede. In de Middeleeuwen brachten pelgrims kalksteen vanuit Tricaste...

Gallicië liet zich opnieuw zien van haar gekende kant : grijs en regenachtig. De kilometers slinken echter zienderogen, dus zoveel zal ik niet meer in de regen moeten lopen.😅 Vertrokken na een simpel ontbijt in de auberge. Ontbijten blijkt hier precies niet de gewoonte te zijn. Ik had echter al energie nodig, want de tocht begon onmiddellijk bergopwaarts. Over kleine veldwegen wandelde ik opnieuw van het ene kleine dorpje naar het andere. In feite zou ik een mooi uitzicht moeten hebben op de Sierra de Ligonde, maar de regen en de wolken ontnamen me het uitzicht.  Tegen de middag begon het stilaan op te klaren. Ik kwam aan in Palas de Rei, wat herinnerde aan het vorstelijk paleis dat er eens was. De stad stelt echter niets voor en verder leek het een rommelige boel. Even nadien kwam ik aan in een klein boerendorp waar een gezellige bar geopend was. Spijtig dat het nog steeds niet volledig droog was, anders had ik zeker op het gezellige terras gegeten met een mooi uitzicht. Vanaf da...

Vanmorgen eerst een taxi laten komen, die ons terugbracht naar het eindpunt van gisteren in Morgade. Het weer was prachtig. De zon scheen reeds volop en er hing wat mist tussen de heuvels. Ik had gisteren eerst het plan om door te stappen naar Mercadoiro. Vandaag bleek dat de afstand van Morgade naar Mercadoiro zo’n anderhalf uur in beslag nam. Doordat de weg voortdurend op en af ging, lag het tempo niet zo hoog. Daarbij heb ik de indruk gekregen dat ik sowieso wat trager stap dan 4 weken geleden. De vermoeidheid zal zeker een rol beginnen spelen. Tot aan het stadje Portomarin liet Gallicië zich opnieuw van haar mooiste kant zien. Omhoog en omlaag over veldweggetjes tussen weiden en door bossen stapte ik van het ene boerengehucht naar het andere.  Portomarin zag ik in het dal liggen. Via een heel steil rotspad daalde ik af naar de brug over de Rio Miño om de stad binnen te gaan. Intussen was het middag en kon ik genieten van een uitgebreide lunchpauze op een zonnig terras. Het oude...

Het was nog wat grijs, maar er was geen overvloedige regen zoals gisteren. Vannacht had ik doorgebracht in een mooie alberge, maar ze serveerden er geen ontbijt. Dus startte de dag met een ontbijt in een bar, een beetje verder in het dorp : gebakken eitjes met toast en een grote café con leche. Sinds gisteren heeft er zich een pelgrim uit België bij mij gevoegd. Eigenlijk deed het me deugd om na al die weken niet meer in eenzaamheid te moeten stappen en al eens iets te kunnen zeggen in je eigen taal. Ik had de keuze uit 2 tochten, die langs een verschillende zijden de stad Sarria bereikten. Ik koos voor de tocht langs bossen en veldwegen, waarbij ik kleine boerengehuchtjes passeerde. Al onmiddellijk bij het verlaten van het dorp mocht ik mijn kuitspieren al warm stappen om het eerste boerendorp te bereiken. Doordat ik snel hoogte won en de wolken niet zo laag hingen, kon ik nu het prachtige groene Gallicië beter bewonderen.  Halverwege de route naar Sarria passeerde ik weer een bij...

Wat een verschil met gisteren. Gallicië doet haar reputatie alle eer aan : regen, mist en een echte stormwind.  Niet getreurd, regenkleding aan en gewoon op pad. Gelukkig zijn de voeten terug voldoende genezen zodat ik mijn bergschoenen aan kon. Zo hield ik alvast droge voeten.  Al onmiddellijk uit het dorp had ik de keuze om de mooie variant te stappen over verschillende bergpassen of gewoon langs de weg naar beneden gaan. Dat laatste sprak me helemaal niet aan en dus ging ik niet alleen de weergoden  trotseren. Het begon al onmiddellijk met een klimmetje naar een eerste bergpas op 1378m. Gelukkig liep ik vooral door een bos, waardoor ik minder last had van de regen en de wind. Hierna daalde ik af naar een klein dorp om nadien op een veldpad naar een nieuwe pas te stijgen : San Roque op 1270m. Doordat hier het landschap meer open was, had de wind vrij spel. Op de pashoogte staat een standbeeld van een pelgrim die zich schrap zet tegen de wind. Bij het maken van een foto,...

Eerste keer te lang geslapen. Had wekker niet juist gezet. En net nu er weer een stevige wandeldag op het programma stond. Ach, een ramp was het ook niet. Zou ik gewoon later toekomen en morgen was weer een lichtere dag. De wandeling was een kleine 28 km lang. Ik doorkruiste het dorp Villafranca volledig en verliet het via de brug over de Rio Valcarce. Ik had de keuze om de route "dura " te nemen door de heuvels, maar aangezien het al 9u voorbij  was en ik toch een lange dagtocht voor de boeg had, leek het me verstandiger om gewoon door de vallei te wandelen naast de rivier. De ganse tijd wandelde ik tussen de heuvels van dorp tot dorp naast een rustige provinciale weg, de rivier steeds vlakbij.  Rond 13.30 u 's middags en ongeveer halverwege de route nam ik een middagpauze in Vega de Valcarce, want kort nadien zou pas het zware deel komen van de tocht.  Een klein uur na mijn middagpauze en na het gehucht Las Herrerias begon de echte klim door het loofbos. Over een steena...